کد مطلب:189003 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:137

مردم عراق و کوفه
بی تردید شكوه ها و نكوهش هایی در سخنان عترت در مورد مردم كوفه در آثار روایی و تاریخی به چشم می خورد. یا اشباه الرجال [1] امیرالمؤمنین علیه السلام در كوفه صادر شده است. نكوهش سیدالساجدین علیه السلام و نیز فریادهای زینب كبری (س) در محرم سال 61 هجری خطاب به مردم كوفه است كه آنان را اهل حیله و نیرنگ خطاب می كند [2] .

لیكن در كنار این نكوهش ها، ستایش ها، آن گونه ژرف و با عظمت است و نیز رفتار این مردم آن گونه سترگ و پایدار است كه نكوهش ها را جهت می دهد؛ كه نكوهش ها بازگشت به روحیه عموم مردم نیست. بلكه نكوهش ها مربوط به برخی از این مردم (هواداران حزب عثمانیه) و نیز در فرصت های خاصی كه در اثر شرایط بحران در برخی موارد از شدت ارعاب و وحشت حاكمان، عقب نشینی نمودند می باشد.

نكوهش ها به زمان و ظرفیت های خاص بازگشت دارد. مربوط به روحیه و رفتار عموم مردم كوفه در فرصت های فراوان در طول تاریخ زندگی عترت نمی تواند باشد. به نظر می رسد روحیه و چهره فرهنگ عمومی مردم كوفه، فرهنگ علوی است. خاستگاه این فرهنگ، بركات



[ صفحه 196]



حضور امیرالمؤمنین علیه السلام در مدت پنج سال حكومت داری وی می باشد. فرهنگ نشأت گرفته از فرهنگ علوی علیه السلام، بسیار ژرف و عمیق و رفتار آنان بسیار استوار در راستای اهداف اهل بیت علیه السلام می باشد و جریان عظیم فرهنگی كه امیرالمؤمنین علیه السلام در عراق به ویژه كوفه پدیدار ساخت، سال های سال اثرات آن ماندگار شد.


[1] نهج البلاغه، خ 27، ص 28.

[2] بحار، ج 45، ص 109.